O kąpielisku

Wyspa Sobieszewska to dzielnica Gdańska usytuowana w ujściu Wisły. Kąpielisko Morskie Gdańsk Sobieszewo znajduje się na końcu ulicy Falowej. Nad bezpieczeństwem plażowiczów czuwają ratownicy na stu metrach linii brzegowej.

Do dyspozycji mają również pojazd terenowy quad wraz z specjalistyczną przyczepą, przygotowaną do transportu osób poszkodowanych oraz szybką łódź motorową. Zaplecze socjalne dla ratowników, magazyny oraz punkt medyczny stanowią trzy ustawione obok siebie pawilony.

 

Kąpielisko jest tak urządzone, by było jak najbardziej naturalne, bez wypożyczalni łodzi motorowych, skuterów. Punkty gastronomiczne oddalone są od plaży o kilkaset metrów. Cisza i spokój.

Na wyposażeniu kąpieliska są opłukiwacze z bieżącą słodką wodą, wypożyczalnia sprzętu plażowego oraz mały plac zabaw. Ustawione są również nowe, estetyczne przebieralnie i stojaki na rowery. Dla miłośników aktywności fizycznej na piasku przygotowane zostały boiska, na których można pograć w siatkówkę plażową oraz piłkę nożną.

Dużą atrakcją tej plaży jest oznakowany szlak turystyczny, ciągnący się wzdłuż plaży w lesie, między sosnami, a także sąsiedztwo lasu iglastego, bez gęstych zarośli, co umożliwia obserwowanie przyrody. Plaża jest oddalona od osiedli o ponad kilometr. Parking dla samochodów usytuowany jest kilkaset metrów od wejścia na plażę.

Na zachód od kąpieliska znajduje się rezerwat przyrody Ptasi Raj, stanowiący punkt odpoczynku ptaków podczas przelotów migracyjnych. Na obszarze rezerwatu można spotkać ponad 200 gatunków ptactwa, w tym wiele chronionych.

Wyspa Sobieszewska posiada rozbudowaną bazę noclegową. Odwiedzający wyspę poczują klimat miejscowości letniskowej; hotele, pensjonaty, ośrodki wczasowe i prywatne kwatery dominują w tej dzielnicy Gdańska.

Jak dojechać

Autobusami 112 i 212 z Gdańsk Głównego
N7, N9 (linia nocna) z Gdańska Głównego

Kontakt

Kąpielisko Morskie
Gdańsk – Sobieszewo
ul. Falowa Gdańsk
(obiekt sezonowy )
tel.: 785-458-819 (w sezonie letnim)

Trochę z historii

Wcześnie odkryte zostały walory przyrodnicze, krajobrazowe i rekreacyjne Sobieszewa (Bohnsack). Na przełomie XIX i XX wieku w okolicy brzegu morskiego wystawiono nadbrzeżny pawilon wypoczynkowy, obsługujący coraz liczniejszych kuracjuszy. Znajdowało się tam również kąpielisko. Nieco później, w 1906 roku, zbudowano Dom Kuracyjny.

W Bohnsack powstał Związek, skupiający ludzi związanych z rekreacją, wypoczynkiem, oferujący turystom różnorodne usługi. W latach 1928-1929 wydał prospekt przedstawiający zalety wyspy, głównie miejscowości rekreacyjnej Bohnsack, zawierający informacje o opłatach kuracyjnych oraz ulgach dla nowo przybyłych.

Zamieszczono tam szczegółową mapę uwzględniającą posesje i mieszkania oferowane gościom wraz ze szczegółowym wykazem właścicieli, bądź zarządców. Interesująco zachęcano do korzystania z dróg turystycznych przecinających wyspę, oglądania charakterystycznych miejsc i atrakcji przyrodniczych. Pisano: Niezwykle malowniczo leży Bohnsack z kościołem i Domem Zdrojowym na prawym brzegu, bezpośrednio przy wydmie i lesie, przez nie właśnie chronione przed ostrymi wiatrami morskimi. (…) Plaża oddalona jest od wsi o około 20 minut drogi parowcem. Kąpiel morska jest tutaj wyjątkowo piękna i pokrzepiająca. Plaża jest szersza, a uderzenia fal silniejsze niż obok Gdańska lub w miejscach położonych w głębi zatoki. Wspaniale leży się tutaj na wydmach, których głębokie niecki wydają się być jakby stworzone do kąpieli powietrznych i słonecznych.

W okresie Wolnego Miasta Gdańska z uroków wyspy oprócz wczasowiczów i turystów, korzystali również mieszkańcy Gdańska robiąc wyprawy na wodzie,  m.in. statkami żeglugi przybrzeżnej Towarzystwa „Weichsel” do Sobieszewa (Bohnsack) i poprzez śluzę w Przegalinie (Einlage) do Świbna (Schiewenhorst) i  Mikoszewa (Nickelswalde).

Już w niedługim czasie po wojnie Wyspa Sobieszewska, szczególnie Sobieszewo, stała się atrakcją turystyczną, a głównie rekreacyjną, dla tysięcy osób kierowanych z zakładów pracy, ludzi kultury i sztuki.
Tuż przed sezonem 1947 r., aby zapobiec nieszczęśliwym wypadkom, głównie utonięciom, gmina skierowała prośbę do Głównego Urzędu Morskiego o przyspieszenie powołania stacji ratowniczej w Sobieszewie. Wobec rozpoczęcia sezonu kąpieli morskich i w celu zapobieżeniu nieszczęśliwym wypadkom, tj. utonięciom, prosimy o przyspieszenie zorganizowania stacji ratowniczej w Sobieszewie (frekwencja szczególnie liczna w niedziele i święta) 30.

Latem tego roku Zarząd Gminy otrzymał od władz powiatowych zapomogę przeznaczoną na urządzenie kąpieliska w Sobieszewie. Czas był najwyższy, gdyż codziennie korzystało z plaży i kąpieli około 300 osób z domów wypoczynkowych. W niedzielę i święta tłumnie przybywali mieszkańcy Gdańska korzystając z pięknej przyrody, jak oceniano, w liczbie co najmniej 3000 ludzi.

W grudniu 1947 r. Gminna Rada Narodowa uchwaliła jednogłośnie uznać osadę Sobieszewo za miejscowość wyłącznie letniskowo-wypoczynkową. Konsekwencją tej decyzji był wniosek zarządu gminnego skierowany do władz powiatu, z marca 1948 r., o uznanie kąpieliska morskiego w Sobieszewie, jak również o uznanie tej gromady za miejscowość wczasów pracowniczych, kolonii młodzieżowych i letnisk.
Na plaży w Sobieszewie, w 1957 roku, w dyspozycji ratowników były już trzy łodzie ratownicze. Wybudowano podium spełniające rolę punktu obserwacyjnego i chodnik do samej plaży w celu ułatwienia przejścia, szczególnie matkom z małymi dziećmi. Ich bezpieczeństwa strzegło pięciu ratowników. W kolejnych latach rozpoczęto budowę bazy campingowej.

W 1962 roku na zlecenie Gromadzkiej Rady Narodowej przygotowano projekt ośrodka kąpielowego usytuowanego na sobieszewskiej plaży, przeznaczonego dla osób przebywających na wczasach w tej miejscowości, jak i dla mieszkańców Gdańska, tzw. Sobieszewskie Łazienki. Budowę chciano rozpocząć w 1963 roku i zakończyć dwa lata później.

Efekty działalności związanej z wypoczynkiem i turystyką były w 1964 r. imponujące. Po raz pierwszy opłacalne stało się inwestowanie w urządzenia sprzyjające wypoczynkowi. W Biurze Ewidencji zarejestrowało się 15 tysięcy korzystających z wczasów i wypoczynku.

Władze gromady w kolejnym roku zleciły położenie nawierzchni twardej na odcinku drogi wiodącej do plaży, sfinansowały budowę dwóch pól namiotowych w Sobieszewie i Orlinkach, pawilonu handlowego, parkingu i stacji benzynowej w Sobieszewie. Został również udostępniony punkt informacji turystycznej. [Fotografia 53: Punkt informacji turystycznej w Sobieszewie, przekształcony z czasem na sklepik pamiątek]
Następne lata również były udane. Większość plażowiczów wybierała się do Sobieszewa. W sezonie letnim 1969 roku plaże w Sobieszewie i Świbnie obsługiwało ośmiu ratowników, którzy w dwudziestu trzech przypadkach udzielili pomocy tonącym. Niebawem w porządku obrad rady umieszczono sprawę ostatecznej likwidacji plaży strzeżonej w Świbnie i poszerzenia plaży w Sobieszewie, zakupu odpowiedniego sprzętu ratowniczego, plażowego i urządzeń komunalnych.

Od pierwszego stycznia 1973 r. Sobieszewo oraz cała wyspa została włączona do Gdańska. Władze powiatu gdańskiego zaniechały inwestowania w infrastrukturę kąpielową, natomiast miasto nie kwapiło się do kontynuacji programów rozwoju. Doskonale rozwijający się turystycznie teren przeznaczono na składowisko miejskich odpadów, niszcząc przyrodę i sprowadzając zagładę na kąpieliska wyspy.

Zupełną dla niej klęską było zbudowanie w połowie lat siedemdziesiątych XX wieku kolektora ściekowego aglomeracji gdańskiej. Kolektor ten odprowadzający ścieki z oczyszczalni „Wschód” do Przekopu Wisły, wpływał bezpośrednio na zanieczyszczenie plaż i pogorszenie stanu sanitarnego wód. Nastąpił kryzys w turystyce. Zamknięte zostały kąpieliska i plaże. Istniejące obiekty turystyczne systematycznie likwidowano. Nastąpił czas wielkiej degradacji tej pięknej części Gdańska. Zbliżał się szybki koniec pięknego ujścia Wisły. Wówczas energicznie zaprotestowali mieszkańcy tej części Gdańska. W maju 1981 roku utworzyli oni przy Komitecie Osiedlowym w Sobieszewie Komisję Ochrony Środowiska Wyspy Sobieszewskiej i Zatoki Gdańskiej. Dzięki energicznym działaniom Komitetu nareszcie zaczęły powstawać projekty ochrony wyspy.