Historia kąpieliska
Wcześnie odkryte zostały walory przyrodnicze, krajobrazowe i rekreacyjne Sobieszewa (Bohnsack). Na przełomie XIX i XX wieku w okolicy brzegu morskiego wystawiono nadbrzeżny pawilon wypoczynkowy, obsługujący coraz liczniejszych kuracjuszy. Znajdowało się tam również kąpielisko. Nieco później, w 1906 roku, zbudowano Dom Kuracyjny.
W Bohnsack powstał Związek, skupiający ludzi związanych z rekreacją, wypoczynkiem, oferujący turystom różnorodne usługi. W latach 1928-1929 wydał prospekt przedstawiający zalety wyspy, głównie miejscowości rekreacyjnej Bohnsack, zawierający informacje o opłatach kuracyjnych oraz ulgach dla nowo przybyłych.
Zamieszczono tam szczegółową mapę uwzględniającą posesje i mieszkania oferowane gościom wraz ze szczegółowym wykazem właścicieli, bądź zarządców. Interesująco zachęcano do korzystania z dróg turystycznych przecinających wyspę, oglądania charakterystycznych miejsc i atrakcji przyrodniczych. Pisano: Niezwykle malowniczo leży Bohnsack z kościołem i Domem Zdrojowym na prawym brzegu, bezpośrednio przy wydmie i lesie, przez nie właśnie chronione przed ostrymi wiatrami morskimi. (…) Plaża oddalona jest od wsi o około 20 minut drogi parowcem. Kąpiel morska jest tutaj wyjątkowo piękna i pokrzepiająca. Plaża jest szersza, a uderzenia fal silniejsze niż obok Gdańska lub w miejscach położonych w głębi zatoki. Wspaniale leży się tutaj na wydmach, których głębokie niecki wydają się być jakby stworzone do kąpieli powietrznych i słonecznych.
W okresie Wolnego Miasta Gdańska z uroków wyspy oprócz wczasowiczów i turystów, korzystali również mieszkańcy Gdańska robiąc wyprawy na wodzie, m.in. statkami żeglugi przybrzeżnej Towarzystwa „Weichsel” do Sobieszewa (Bohnsack) i poprzez śluzę w Przegalinie (Einlage) do Świbna (Schiewenhorst) i Mikoszewa (Nickelswalde). Już w niedługim czasie po wojnie Wyspa Sobieszewska, szczególnie Sobieszewo, stała się atrakcją turystyczną, a głównie rekreacyjną, dla tysięcy osób kierowanych z zakładów pracy, ludzi kultury i sztuki.
Tuż przed sezonem 1947 r., aby zapobiec nieszczęśliwym wypadkom, głównie utonięciom, gmina skierowała prośbę do Głównego Urzędu Morskiego o przyspieszenie powołania stacji ratowniczej w Sobieszewie. Wobec rozpoczęcia sezonu kąpieli morskich i w celu zapobieżeniu nieszczęśliwym wypadkom, tj. utonięciom, prosimy o przyspieszenie zorganizowania stacji ratowniczej w Sobieszewie (frekwencja szczególnie liczna w niedziele i święta) 30.
Latem tego roku Zarząd Gminy otrzymał od władz powiatowych zapomogę przeznaczoną na urządzenie kąpieliska w Sobieszewie. Czas był najwyższy, gdyż codziennie korzystało z plaży i kąpieli około 300 osób z domów wypoczynkowych. W niedzielę i święta tłumnie przybywali mieszkańcy Gdańska korzystając z pięknej przyrody, jak oceniano, w liczbie co najmniej 3000 ludzi.
W grudniu 1947 r. Gminna Rada Narodowa uchwaliła jednogłośnie uznać osadę Sobieszewo za miejscowość wyłącznie letniskowo-wypoczynkową. Konsekwencją tej decyzji był wniosek zarządu gminnego skierowany do władz powiatu, z marca 1948 r., o uznanie kąpieliska morskiego w Sobieszewie, jak również o uznanie tej gromady za miejscowość wczasów pracowniczych, kolonii młodzieżowych i letnisk.
Na plaży w Sobieszewie, w 1957 roku, w dyspozycji ratowników były już trzy łodzie ratownicze. Wybudowano podium spełniające rolę punktu obserwacyjnego i chodnik do samej plaży w celu ułatwienia przejścia, szczególnie matkom z małymi dziećmi. Ich bezpieczeństwa strzegło pięciu ratowników. W kolejnych latach rozpoczęto budowę bazy campingowej.
W 1962 roku na zlecenie Gromadzkiej Rady Narodowej przygotowano projekt ośrodka kąpielowego usytuowanego na sobieszewskiej plaży, przeznaczonego dla osób przebywających na wczasach w tej miejscowości, jak i dla mieszkańców Gdańska, tzw. Sobieszewskie Łazienki. Budowę chciano rozpocząć w 1963 roku i zakończyć dwa lata później.
Efekty działalności związanej z wypoczynkiem i turystyką były w 1964 r. imponujące. Po raz pierwszy opłacalne stało się inwestowanie w urządzenia sprzyjające wypoczynkowi. W Biurze Ewidencji zarejestrowało się 15 tysięcy korzystających z wczasów i wypoczynku.
Władze gromady w kolejnym roku zleciły położenie nawierzchni twardej na odcinku drogi wiodącej do plaży, sfinansowały budowę dwóch pól namiotowych w Sobieszewie i Orlinkach, pawilonu handlowego, parkingu i stacji benzynowej w Sobieszewie. Został również udostępniony punkt informacji turystycznej. [Fotografia 53: Punkt informacji turystycznej w Sobieszewie, przekształcony z czasem na sklepik pamiątek]
Następne lata również były udane. Większość plażowiczów wybierała się do Sobieszewa. W sezonie letnim 1969 roku plaże w Sobieszewie i Świbnie obsługiwało ośmiu ratowników, którzy w dwudziestu trzech przypadkach udzielili pomocy tonącym. Niebawem w porządku obrad rady umieszczono sprawę ostatecznej likwidacji plaży strzeżonej w Świbnie i poszerzenia plaży w Sobieszewie, zakupu odpowiedniego sprzętu ratowniczego, plażowego i urządzeń komunalnych.
Od pierwszego stycznia 1973 r. Sobieszewo oraz cała wyspa została włączona do Gdańska. Władze powiatu gdańskiego zaniechały inwestowania w infrastrukturę kąpielową, natomiast miasto nie kwapiło się do kontynuacji programów rozwoju. Doskonale rozwijający się turystycznie teren przeznaczono na składowisko miejskich odpadów, niszcząc przyrodę i sprowadzając zagładę na kąpieliska wyspy.
Zupełną dla niej klęską było zbudowanie w połowie lat siedemdziesiątych XX wieku kolektora ściekowego aglomeracji gdańskiej. Kolektor ten odprowadzający ścieki z oczyszczalni „Wschód” do Przekopu Wisły, wpływał bezpośrednio na zanieczyszczenie plaż i pogorszenie stanu sanitarnego wód. Nastąpił kryzys w turystyce. Zamknięte zostały kąpieliska i plaże. Istniejące obiekty turystyczne systematycznie likwidowano. Nastąpił czas wielkiej degradacji tej pięknej części Gdańska. Zbliżał się szybki koniec pięknego ujścia Wisły. Wówczas energicznie zaprotestowali mieszkańcy tej części Gdańska. W maju 1981 roku utworzyli oni przy Komitecie Osiedlowym w Sobieszewie Komisję Ochrony Środowiska Wyspy Sobieszewskiej i Zatoki Gdańskiej. Dzięki energicznym działaniom Komitetu nareszcie zaczęły powstawać projekty ochrony wyspy.
